Średnia Wieś jest osadą bardzo starą. O czasach rzymskich świadczą ułomki ceramiki spod Lechowej Góry oraz znalezisko importów rzymskich i monet z czasów cesarza Gordianusa.
 |
| Zabytkowy kościół z XVII w. |
W Średniowieczu od IX do XI wieku istniał gród obronny na wzgórzu zwanym Grodzisko. Odkryto tu szczątki wałów obronnych i ceramikę z tego okresu. Na wzgórzu Wisielnik było też małe grodzisko pełniące rolę strażnicy.
Średnia Wieś nazywała się
pierwotnie Terpiczów, o czym mówią po raz pierwszy dokumenty z
1376 roku. Lokowana na prawie ruskim była własnością trzech
braci Rusinów : Jacko, Jurko i Iwanko. W 1427 roku Terpiczów
wraz z całym dorzeczem Hoczewki był już własnością Matiasza
ze Zboisk herbu Gozdawa
. Jego wnuk dał początek rodowi Balów z
Hoczwi, którzy założyli kilkadziesiąt bieszczadkich wsi.
Terpiczów dzielił się na trzy części: Terpiczów Przedni,
Średni i Zadni. Od czasu podziału dóbr w 1598 roku między
czterech braci Balów nigdy nie miały one wspólnego
właściciela.
 |
| Dzwonnica cerkiewna z 1927 roku |
W XVII wieku Terpiczów Przedni przyjął nazwę Bachlowa, a Średni i Zadni połączyły się w Średnią Wieś, która stała się gniazdem
rodowym jednej z gałęzi Balów. W XIX wieś należała do
rodziny Kuczkowskich. W miejscowym dworze zamieszkiwała
Henrietta Ewa Ankwiczówna, włoska miłość Adama Mickiewicza,
któremu w 1829 roku towarzyszyła w jego rzymskich wycieczkach.
Planom małżeńskim naszego wieszcza narodowego z Henriettą
stanęła na przeszkodzie odmowa jej ojca. Pozostała jednak w
pamięci Mickiewicza, który napisał o niej wiersz
"Do mego Cziczerona", poświęcił jej też wiersz "Do H." i wprowadził ją pod imieniem Ewy do 4 sceny "Dziadów", część III.
Po Kuczkowskich właścicielem wsi był Plater - Zyberk. W XX wieku należała kolejno do Sulatyckich, Sołowijów i Michnowiczów do 1945 roku. Według spisu z 1921 roku we wsi było 171 domów i 1149 mieszkańców: 661 grekokatolików, 450 osób wyznania rzymskokatolickiego i 38 mojżeszowego.
 |
| Budynek szkoły podstawowej |
W wyniku działań wojennych w 1941 i 1944 roku oraz w okresie działalności UPA wieś w znacznej części została zniszczona. Po wojnie odbudowana ze zniszczeń, powstaje tu duże gospodarstwo rolne Ministerstwa Sprawiedliwości z osiedlem mieszkaniowym. W 1974 roku oddano do użytku nową szkołę podstawową. Z chwilą powstania samorządu lokalnego w 1990 roku następuje dalszy
rozwój wioski. Wybudowano w tym okresie nowe drogi, salę
gimnastyczną przy szkole, sieć gazową, wodociąg, boisko sportowe oraz przeprowadzono reelektryfikację i telefonizację
sołectwa.
Strona główna
