Był pięćdziesiąty dziewiąty rok,
Pamiętam ten grudniowy dzień,
Gdy ośmiu mężczyzn zabrał sztorm
Gdzieś w oceanu wieczny cień!


1. W grudniowy płaszcz okryta śmierć
   Spod czarnych nieba zeszła chmur,
   Przy brzegu konał smukły bryg
   Na pomoc Mona poszła mu.
   
   Gdy przyszedł sygnał, każdy z nich
   Wpół dojedzonej strawy dzban
   Porzucił, by na przestrzeń biec,
   Wyruszyć w ten dziki z morzem tan!
   

   Był pięćdziesiąty dziewiąty rok...
   

2. A fale wściekle biły w brzeg,
   Ryk morza tłumił chłopców krzyk,
   Mona do brzegu dzielnie szła,
   Lecz brzegu już nie widział nikt.
   
   Na brzegu kobiet niemy szloch,
   W ramiona ich nie wrócą już...
   Gdy oceanu twarda pięść
   Uderzy w ratowniczą łódź.
   

   Był pięćdziesiąty dziewiąty rok...
   

3. I tylko krwawy słońca dysk
   Schyliło już po ciężkim dniu,
   Mrok okrył morze, niebo, brzeg,
   Wiecznego całun ścieląc snu.
   
   Wiem dobrze, że synowie ich
   Też w morze pójdą, kiedy znów
   Do oczu komuś zajrzy śmierć
   I wezwie ratowniczą łódź.
   

   Był pięćdziesiąty dziewiąty rok...
   
   

* * *

e H7 e / C e H / e C e G / a H7 e /x3