Kazimierz Klich


Artyści z ziemi bieszczadzkiej Kazimierz Klich - wspaniały artysta i niezwykły człowiek Kazimierz Klich - ur. 8 sierpnia 1928 r. w Brodach koło Lwowa, miejscowości położonej na kresach II Rzeczypospolitej. Po wojnie wyjechał jako repatriant w okolice Sławna. W 1947 r. ukończył Gimnazjum, a dwa lata później zdał egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Sopocie. Pracę zawodową rozpoczął jako wychowawca w Państwowym Domu Dziecka w Sławnie. W 1953 r. ukończył naukę na Uniwersytecie Wrocławskim na wydziale filologii polskiej. Studiował także na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie ukończył filozofię i filologię polską. Był m.in. uczniem znanego na cały świat autorytetu w dziedzinie filozofii prof. Tadeusza Kotarbińskiego. Po ukończeniu studiów pracował jako nauczyciel w kilku szkołach średnich i podstawowych. Był kierownikiem szkół podstawowych w Jasieniu, Główczycach i Darłowie. Pod koniec lat 60. zmieniał wiele razy pracę. Był wizytatorem w Wojewódzkim Zakładzie Szkolenia w Koszalinie oraz posiadał stopień porucznika rezerwy Wojska Polskiego. Pracował w Redakcji "Głosu Szczecińskiego" jako korektor. W latach 70. przybył w Bieszczady, gdzie nadal pracował w szkołach podstawowych: w Liskowatem, później w Hoczwi, a od 1973 r. w Średniej Wsi. Od 1974 r. zaczął rzeźbić, wykorzystując naturalną fakturę drewna bieszczadzkiego. Brał udział w 25 wystawach indywidualnych i zbiorowych. W 1988 r. przeszedł na emeryturę. Z tym faktem nie mógł się pogodzić, więc po rocznej przerwie powrócił do pracy w szkole. Zmarł na atak serca 21 marca 1990 r. Fragmenty artykułów prasowych dotyczących rzeźb K. Klicha Wyrzeźbiona w drzewie twarz kobiety zniewala tajemnicą uśmiechu Mony Lisy i subtelnością wyrazu Rafaelowskiej Madonny, ma w sobie też zarówno coś z nastroju utrwalonego w średniowiecznych freskach, jak i pewien ton klimatu folklorystycznego. Nadał jej bowiem twórca bieszczadzki, Kazimierz Klich, poetycki tytuł "Melancholia", który także może kojarzyć się odbiorcy z tajemniczością znanego pod tym tytułem płótna Jacka Malczewskiego. Jest Klich twórcą intelektualnym, kontemplującym w drzewie tradycje i współczesność, poszukującym kulturowych korzeni jak i zadziwiającym skojarzeniami z aktualnymi sprawami swojej epoki. Ten z wykształcenia filolog i filozof, praktykujący poeta i nauczyciel w miejscowej szkole podstawowej w Średniej Wsi odnajduje w drzewie możliwość twórczego wypowiedzenia własnego intelektu i wyobraźni. Znaleziony w bieszczadzkim lesie korzeń czy gałąź zachwycą go doskonałością kształtu i barwy, zainspirują twórczy temat, w którym wprawna ręka rzeźbiarza okaże się jedynie dopowiedzeniem własnej wyobraźni. Natura jest doskonała, powie Klich, trzeba tylko umieć na nią patrzeć. I tak powstają te ekspresyjne figury zniewalających kształtem ludzkich postaci, których wyciągnięte ręce i rozkrzyżowane ramiona tchną dramatyzmem artystycznego wizerunku. Ewa Lewandowska-Tarasiuk, Poezja w drzewie, "Oświata i wychowanie", 1989, nr 31, s.18. Kazimierz Klich robi dobre rzeźbiarstwo. Nie jest amatorem, jeśli amatorstwo jest synonimem nieporadności. Talent nie ma nigdy nic wspólnego z akademiami, jest darem, który pasjonuje historyków sztuki i psychologów. K. Klich jest niezwykłym szamanem o zmysłowym poczuciu formy. Jest szamanem, bo przyroda, której nie trzeba idealizować, jest dla niego najdoskonalszym mistrzem formy i barwy. Tego mistrzostwa przyrody nie wolno zaprzepaścić. Ta intymna więź z naturą jest punktem wyjścia, która pozwala Klichowi z formy korzenia czerpać nie tylko poszczególne motywy, które swobodnie przetwarza, ale także pewne rozwiązania formalne. Relacje, jakie zachodzą między formą korzenia a wizją artysty, są zawsze zgodne, harmonijne. Jego rzeźby są nie tylko dziełem rąk artysty, ale jego decyzji - filozoficznej, głębokiej refleksji humanisty. Edmund Gajewski, Don Kichote?!, "Nowiny", 1986, nr 9, s.4.	Kazimierz Klich

Wiersze i złote myśli K. Klicha

Kiedy mnie czas nakrywa Kopułą wielkiej ciszy Dramat się we mnie rozgrywa I tego nikt nie słyszy Wchodzę do wnętrza swej duszy Jak w ogród zapuszczony Gdzie bujny chwast się pleni I wszystko dobre głuszy. Staram się dojść korzeni I jestem niewidomy I macam wokół siebie I padam uwikłany W tej zabagnionej glebie I drapie własne rany I końca dojść nie mogę	I czuję strach i trwogę I nie rozumiem siebie I moje przeciwieństwa I tonę w niepokoju Pełnym szaleństwa. Ale gdy w duszę serca mego Padnie od kogoś promień ciepła To dusza moja Tak zapiekła Budzi się do nowego. I życie kładzie się przede mną Stukolorowe, znów człowiekiem Czuję się wszystkim, choć wiem przecież Że jestem nikim.	WIOSNA Drgnęła maleńka trawka Drzewa buchnęły liściami Ożyła w parku ławka Świeżymi uczuciami. Ojczyznę - wyssałem z piersi mojej matki. Pytam - czym karmicie swoje dzieci? Nawet w wielkim ludzkim domu Może być pustka. Każdy dzień - to życie od nowa.
Powrót