Ankwiczówna Henrietta Ewa (1810 – 1879) – włoska miłość naszego wieszcza narodowego Adama Mickiewicza. W 1829 r. dziewiętnastoletnia wówczas córka Stanisława hr. Ankwicza i jego żony Anny z Łempickich przebywała wraz z rodzicami w Rzymie, gdzie poznała Mickiewicza, a ponieważ znała dobrze tamtejsze zabytki, towarzyszyła poecie w jego wycieczkach po „Wiecznym Mieście”. Planom małżeńskim Mickiewicza stanęła na przeszkodzie odmowa jej ojca, który nie uznał młodego poety za odpowiednią partię dla swojej bogatej jedynaczki. Ankwiczówna wyszła za mąż w maju 1836 r. za Stanisława Sołtyka, jednak małżeństwo to było nieudane i zakończyło się rozwodem. Po rozwodzie Henrietta Ewa ponownie wyszła za mąż za Kazimierza hr. Kuczkowskiego. Po babce Łempickiej z Balów odziedziczyła Średnią Wieś i mieszkała tu przez pewien czas w miejscowym pałacu.

Henrietcie Ewie Ankwiczównie poświęcił Mickiewicz wiersze Do mego cziczerone i Do H*** (do Henrietty). Przypuszcza się także, że była ona pierwowzorem Ewy Horeszkówny z Pana Tadeusza  i postaci Ewy z czwartej sceny III części Dziadów.